‘Waarom wil je je cliënt zo graag van haar relatieprobleem afhelpen?’, vraagt mijn gedragsverandering docent T. ‘Je doet toch iets met voeding?’
‘Omdat dáár het probleem zit´, zeg ik. ‘Haar partner heeft haar bedrogen, en nu wil ze afvallen.’
‘Je draait er omheen, Jan’, zegt T.
Hij kijkt me aan alsof hij mijn gedachten leest. ‘Waarom triggert het jóú?’
Ik zwijg.
‘Iets in haar motiveert jou om haar te helpen’, zegt T. 'Haar machteloosheid, bijvoorbeeld. Of de oneerlijkheid van haar situatie.‘
De rest van de klas draait zich nu ook naar mij.
Ik kijk weg.
In gedachten ga ik terug naar 2006
´Nee´, zegt een meisje tegen me, als ik vraag of ze mijn vriendinnetje wil zijn. En ze kijkt naar mijn voorhoofd: ´Niet nu.´
Ik heb acne. Overal: op mijn voorhoofd, op mijn wangen, op mijn kin. ‘Dat heeft met je leeftijd te maken’, zegt de huisarts. ‘Je bent 15. Dat gaat vanzelf weer over.’
Maar dat gebeurt niet. Ik probeer álles om eraf te komen: scrubs, peelings, slakkenslijm, visolie, probiotica, het paleo-dieet. Niets helpt. Ook als ik drie weken exact hetzelfde eet als een vriend van me, verandert er niets.
Onbewust verandert mijn gedrag
Ik vermijd foto’s. Ik geef geen weerwoord als een klasgenoot een grapje over me maakt. En als iemand vraagt: ‘Hoe gaat het met je?’ houd ik het oppervlakkig: ‘Goed hoor. En met jou?’
Langzaamaan verdwijn ik naar de achtergrond.
Daar doe ik nog maar één ding:
Mezelf vergelijken met andere jongens.
Hoe kleedt hij zich, en wat zeggen ze daarover? Hoe groot zijn zijn biceps, en hoe reageren ze daarop? Ik bestudeer alles: van IQ, tot lichaamsbouw.
En op ieder vlak schiet ik tekort.
Met die overtuiging gaat het alleen maar slechter met me. Zelfs een normale suggestie als: ‘Je kunt je haarscheiding ook de andere kant op doen’ zie ik als een bevestiging dat ik niet goed genoeg ben.
Die overtuiging, gecombineerd met mijn karakter, zorgt dat ik het extreem goed wil doen
Alles.
Ik móet een six-pack hebben, anders ben ik niet aantrekkelijk genoeg.
Ik móet naar de universiteit, anders ben ik niet geleerd genoeg.
Ik móet veel geld verdienen, anders kan ik mijn gezin geen rijk leven geven.
En het werkt.
Ik heb die six-pack. Ik sta cum-laude op de universiteit. Ik verdien bakken met geld (vond ik toen, dan).
Maar de gehoopte aandacht blijft uit
Sterker nog, ik voel me net een mier in Amsterdam Centraal: altijd bang om vertrapt te worden. Ik leef niet hoe ik wil, maar naar hoe anderen vinden dat ik moet leven. Ik please mijn omgeving. ‘Ze moeten wel positief over me denken’, zeg ik tegen mezelf. ‘Anders zetten ze me nog uit de groep.’
Ik ben aan het overleven.
Tot ik er op mijn 21e he-le-maal klaar mee ben
Ik zie een jongen een leus op de muur spuiten: ‘Als je blijft doen wat je deed, hou je wat je altijd al had.’ En dat wil ik niet meer.
Ik stop overal mee: mijn vriendengroep, mijn relatie, mijn opleiding, mijn werk.
‘Klaar’, denk ik.
De opluchting van dat moment kun je vergelijken met je eerste plas in Parijs, als je al vanaf Utrecht hoge nood hebt.
En tegelijk overvalt een angst me
Wat nu?
Geen werk. Geen opleiding. Geen vrienden.
Ik heb mezelf een carte blanche gegeven zonder kleurpotloden.
‘Je bent nu in één keer de volwassen wereld ingestapt’, zegt mijn vader. En hij heeft gelijk. Ik kan niet meer aanrommelen nu.
De volgende dag haalt de visbus me om 06:45 op.
Nu wil ik ook eindelijk mijn acne oplossen
Op Facebook raadt iemand me de cursus Orthomoleculaire Voedingsleer aan. Waarom niet? Zeg ik tegen mezelf.
De eerste lesdag gaat over darmen. De docent schrijft wat symptomen op van een verstoorde darmflora: weinig energie, rusteloos, weinig focus, niet helder nadenken, acne.
‘Dat ben ik’, denk ik.
‘En weet je wat de gróótste darmflora-verstoorder is?’ vraagt hij de klas. ‘Stress.’
En stress komt overal vandaan:
Jezelf niet goed genoeg vinden.
Jezelf wegcijferen in relaties.
Jezelf schamen voor je lichaam.
Overal.
Dat inzicht motiveert me zó, dat ik verder ga leren:
Over zelfbeeld.
Over emoties.
Over voeding.
Over leefstijl.
Over stress.
Over geluk.
8 opleidingsjaren later start ik mijn coaching praktijk
Ik begeleid mensen op het gebied van leefstijl, mindset, stress, overtuigingen en emoties. Zodat ook zij weer leven naar wie ze willen zijn, in plaats van naar de mening van een ander. En dat ze trots zijn op hoe ze eruit zien. Met of zonder maatje 38.
Daaruit ontstaat Project 100: gezond én gelukkig 100 worden. Ik maak een praktische vertaalslag van wetenschap naar handvatten die je kunt toepassen in je leven.
Ik wil dat je ontdekt wie de echte-jij is, en dat je ernaar leeft. Net zoals ik nu.
Dus ja
Ik sla aan als een cliënt een ontwijkend antwoord geeft.
Omdat leven in schaamte je ongelukkig maakt. De constante onrust eet je op, zonder dat je het doorhebt.
Los op waar je écht mee zit. Dan zit je weer lekker in je vel. Je gaat merken dat je dan véél meer energie hebt. En ook dat je je niet meer zo druk maakt om de mening van anderen.
Ik kijk T. weer aan
Nu snap ik waar mijn motivatie vandaan komt.
Ik voel mijn schouders zakken.
‘Dank je.’
